DRIJF & DRIVE IN JORDANIE

DEAD SEA/PETRA, 29 MRT. Wat doe je als een bacterie, afkomstig van bedorven vlees, je maaginhoud binnenstebuiten keert en je een nacht en een dag dwingt het behang van een hotelbadkamer in Amman en Madaba tot in de details te bestuderen? Juist ja, dan stap je de volgende dag in een gehuurde zwarte Toyota en zet koers richting Dead Sea, met 400 meter onder zeeniveau het laagste punt op aarde. Daarbij negeer je dat vervelende stemmetje in je hoofd dat zeurt: man, doe normaal, het is buiten 15 graden en jij gaat in zee zwemmen? Ja, want zo weinig tijd en nog zoveel te doen.

En dus stop je onderweg bij Mount Nebo. Vanaf deze bergtop zag Mozes, ooit, het beloofde land en besloot er maar meteen te sterven. Nou ja, volgens de christenen en Joden dan. De moslims denken dat zijn volgelingen het lichaam over de River Jordan hebben gedragen en ergens langs de huidige snelweg tussen Jericho en Jeruzalem hebben begraven. Ik zeg: whatever!

Na drie kwartier afdalen bereik je de vallei en Amman Beach, een luxe stukje strand dat je voor 12 euro per persoon (inclusief handdoek!) mag betreden om in de Dead Sea te zwemmen. Of ja, drijven eigenlijk. Je gelooft pas dat alle verhalen echt waar zijn als je daadwerkelijk in het water ligt en er maar niet in slaagt te verdrinken. Het is dat ik geen krant bij me heb, want die had ik makkelijk kunnen lezen. Daar zorgt het hoge zoutgehalte (30 procent, normaal 3 a 4 procent) wel voor. Tegenover vijf minuten dobberen staat twintig minuten douchen. Al dat zout kleeft als een hardnekkig vetlaagje aan je lijf en een lullig straaltje koud water is dan weinig effectief. De lunch met uitzicht op de blauwe zee en aan de overkant Israel maakt de sensatie compleet.

Maar echt lang dromen kun je niet want na vijf minuten op de prima begaanbare wegen van Jordanie stuiten we op het volgende 'checkpoint' en kijken we wederom (het zal niet de laatste keer zijn) in de ogen van een besnorde soldaat met onafscheidelijk machinegeweer. Aan de andere kant van de weg staat een beige tank. Deze controles zijn de normaalste zaak van de wereld en nadat je je paspoort en rijbewijs hebt laten zien, tonen de soldaten hun vriendelijkste kant door de standaardzin 'welcome in Jordan' eruit te persen.

Overigens, de mensen hier zijn echt heel aardig en behulpzaam. Wij zijn van mening: nog aardiger dan in India en Zuid-Oost Azie. In Amman nodigde een taxichauffeur ons uit om bij hem thuis te komen eten (niet gedaan), de vriendelijke ober Ibrahim van het Mariam-hotel in Madaba maakte een gratis kopje ginger-thee om mijn genezingsproces te versnellen en Renda, de ontzettend leuke eigenaresse van kledingzaak 'La la Lee' in Madaba bood een eenzaam shoppende Loes aan om mij in haar auto naar het ziekenhuis te rijden, mocht dit nodig zijn.

Het zijn slechts enkele voorbeelden van de gastvrijheid en oprechte belangstelling die we zowat op elke straathoek ontvangen. Dat, en het werkelijk fascinerende landschap, maakt Jordanie tot een prachtig land. Je passeert herders met hun kudde schapen, ziet bedoeienen-dorpjes, remt af om te kunnen kijken of die man langs de Kings Highway echt voor zijn auto op zijn knieen richting Mekka zit te bidden (ja dus), vraagt je af of die rotsblokken dodelijk kunnen zijn als ze naar beneden vallen (meer dan waarschijnlijk ja dus) en verder genieten we van de relatieve rust op de weg (geen eindeloos getoeter zoals in India of Vietnam). De ondergaande zon is letterlijk oogverblindend en maakt het glooiende landschap nog mooier dan het al is. Vanaf Amman Beach bereik je na bijna 200 kilometer, waar je door het vele draaien en keren vier uur over doet, Wadi Musa. Dit is de toegangspoort tot Petra, de roze stad, uitgehouwen uit de rotsen, verborgen in de bergen. Het moet een van de hoogtepunten worden van onze reis die weldra (grrrrrrr....) eindigt. Tegen zoveel schoonheid kan zelfs een zeurderig stemmetje in mijn, nu bonkende hoofd, niet op. (BE)