DESIGN... VOOR VROUWEN

BANGKOK, 18 FEB. Op de lagere school - ik zal dit verhaal niet beginnen met 'vroeger' - had ik een handig rood plastic doosje. Het was zo compact als een sigarenkistje, alleen drie keer zo hoog. Vergelijk het met een verbandtrommel, maar dan met een liniaal, mesje, plakband, schaar, nietmachine en plaksel in een buisje als inhoud. En dat alles op mini-formaat. Ik was dit rode doosje ('t zal vast een keer op een verlanglijstje voor sinterklaas hebben gestaan) al lang weer vergeten. Tot vandaag.

Op de zesde verdieping van het belachelijk sjieke Emporium Shopping Complex in Bangkok komt een vervaagde jeugdherinnering tot leven. We zijn in het Thailand Creative & Design Centre, een 2.000 vierkante meter grote en supermoderne expositieruimte. De tentoonstelling 'DNA of Japanese Design' zal straks de wereld gaan rondreizen, maar Bangkok heeft de primeur. Mooi is niet het juiste woord voor wat je hier ziet. Verbazingwekkend komt al meer in de buurt.

Doorzichtige glazen panelen worden gebruikt als videoschermen waarop ontwerpers vertellen wat hun definitie van design is. Aan het plafond hangen een soort brede lamellen die door een grote discolamp helder blauw worden verlicht. Een beamer projecteert 'Japan Design' op de kunststof flappen die, als het tromgeroffel klinkt, samen ineens een enorm bioscoopscherm vomen. Bezoekers kijken met open mond naar de waanzinnig kleurrijke korte film, met geluid, over Japan.

Iets verderop staan de glazen expositiezuilen, rood-wit verlicht, met daarin talloze attributen die doorgaan voor Japans design. Het is een feest der herkenning. Ik noem het G-shockhorloge (ook wel bekend als Casio Computer waarvan, na het verschijnen in 1983, 2914 varianten zijn gemaakt), de Portable cassetteplayer Walkman van Sony Corporation uit 1979, de Tamagotchi (in de jaren negentig van de vorige eeuw een rage in Nederland onder kinderen die eindelijk een eigen huisdier konden 'opvoeden') en, daar ligt-ie, de Stationary kit Team Demi uit 1984. Ik had 'm in het rood, hier is-ie mintgroen.

Ik lees dat Japanners het prettig vinden om dingen die dezelfde functie en hetzelfde doel hebben bij elkaar te stoppen in een klein, handig en efficient pakketje. Als kind was ik het kennelijk met die filosofie al roerend eens. Briljante uivinding, de stationary kit. Ik vraag me af of ze die dingen nog steeds verkopen. Er ligt een papiertje met toelichting bij. Even bestuderen: "Several mini-size items are packaged together. It was a major hit among young women." Mmm... Loes zegt dat het niet erg is dat ik al op zo'n jonge leeftijd mijn vrouwelijke kanten durfde te tonen. Maar het doet me niks, die opmerking. Na zoveel jaren weer voor even herenigd met 'mijn doosje'. Laat de hoon maar op mij neerdalen! Ik geniet in stilte. (BE)

***

P.S.1 Het betreffende 'wijvendoosje' staat niet op de foto omdat fotograferen verboden was. Enkele foto's bij dit verhaal zijn stiekem gemaakt.

P.S.2 We zijn nu (zondag) in Kanchanaburi (stadje met die brug over de Kwai) en blijven hier drie dagen, dan terug naar Bangkok en zaterdag (25.2) vliegen we naar New Delhi in India.

P.S.3 Voor de mensen die heel erg uitkijken naar onze terugkomst: onze vlucht naar Amsterdam op 8 april is nogal vertraagd. We komen pas om 23.00 uur aan.

P.S.4 Hou de updates in de gaten, er zijn binnenkort prijzen te winnen!