SLAPEN IN MULPESOKEDANI
Door: Webmaster
10 Maart 2006 | India, Jaisalmer
JAISALMER/THAR DESERT, 8/9 MRT. De dag die begint met de destructie van mijn, zeker voor deze trip, onmisbare zonnebril eindigt in een school zonder elektriciteit, water en licht, in een dorpje dat op geen enkele landkaart te vinden is. Midden in de woestijn ligt Mulpesokedani. Wat doen we hier, in volle duisternis, als ons eigenlijk een kamelensafari is beloofd met als sluitstuk zonsondergang bekijken vanaf de zandduinen en slapen onder een romantische sterrenhemel? Welnu, er was geen zonsondergang, laat staan een sterrenhemel.
Maar dat wisten we vanochtend om tien uur nog niet. Alhoewel, de zandstorm doet het ergste vermoeden. Maar waarom denken aan 'het ergste' als we op onze kamelen door de Thar Desert, niet ver van de Pakistaanse grens, eh, lopen, of is het galoperen? Hoe dan ook, het gevoel is behalve speciaal ook heerlijk. Mijn kameel heet mister Lalu, zeven jaar en een uitermate zelfstandig baasje. De begeleider, Daniel (een vrouw, twee kindjes, drie kamelen), geeft mij de teugels maar veel te sturen valt er niet. Mr. Lalu loopt parmantig voorop en leidt het peloton van een kameel of tien. Loes zit op Michael, niet alleen de grootste maar ook de sloomste van het stel, en meestal achterin te vinden. Hij is vijf jaar en moet nog veel leren.
We stoppen om twaalf uur voor een lange siesta... en lunch. Gefrituurde groenten, gekookte groenten en chapati. Het houden van de middagslaap lukt ons minder goed dan, bijvoorbeeld, die twee niet onaantrekkelijke meiden uit Uruguay. Na drie uur rusten bezoeken we nog een dorp, Mulpesokedani, waar de huizen zijn gebouwd met zand en koeienstront. Veel lieve kindjes hier, met luizen in hun haar en vliegen in hun ogen. Zielig en mooi tegelijk. Loes besluit ons fruitpakketje aan de moeder van een huilende baby te schenken. Haar dankbare lach maakt onze dag in elk geval goed.
Aan het einde van de middag bereiken we de zandduinen. Het waait, nog steeds, en de ontelbare mestkevers, zo vreest het hele gezelschap, zullen onze nachtrust ernstig gaan verstoren. Donkere wolken drijven over. In de verte zien we bliksemflitsen. Of het gaat regenen, vragen we bezorgd aan de 'cameldrivers'. "Ah, maybe, maybe not." En bedankt. Daar moeten we het dan maar mee doen. Tussen de kamelenstront en mestkevers, bij een gezellig kampvuur, wordt het diner geserveerd. Op borden, afgewassen met zand en troebel water, lonken aardappelen, rijst en chapati. We krijgen er gratis dikke druppels bij.
Regen!? In de woestijn? Het komt misschien een paar keer per jaar voor, meestal alleen in juni. De kamelendrijvers vertonen geen enkel spoor van paniek. Toch worden in het schemerdonker de kamelen weer opgezadeld met dekens, water, kussens en voedsel. Ik sla een deken om me heen, heb weinig zin om drijfnat te gaan slapen. Maar als we in het donker koers zetten naar Mulpesokedani stopt het met regenen en kunnen we genieten van deze onverwachte, door bliksem verlichte 'nightsafari'. Best luxe om te kunnen overnachten in het grote klaslokaal van deze bakstenen school. "Double bed?" vraagt een kamelendrijver? Ja graag, en in no-time liggen er twee matrassen, nog geen centimeter dik, op de met vogelstront besmeurde vloer. Dekentje erbij, prima. Om tien uur ligt iedereen te slapen. Het licht hoeft niet uit, want dat is er simpelweg niet.
De nacht verloopt onrustig. Tenminste voor mij. Loes zei welterusten en was weg. Fijn... De wind heeft vrij spel rondom de school. De deurtjes van de ramen klapperen, een duif fladdert rond in de donkerste 'kamer' waarin ik ooit heb geslapen. Af en toe schijnt er een zaklamp van iemand die moet plassen. Nadat ik Loes heb verlost van rare, ondefinieerbare beestjes in haar bed en shirt, stap ik uit 'bed'. Wakker worden in de woestijn. Wat een geweldige ervaring! Een vreemd soort licht verwelkomt mij. Een kamelendrijver die buiten heeft geslapen is net ontwaakt, zijn kompanen stoken een vuurtje voor het ontbijt. Ik ben de enige toerist die zo vroeg, half zeven, wakker is. Heerlijk.
De kamelen liggen in het zand te herkauwen. Wilde honden lopen onrustig rond, ze weten dat hier straks gegeten wordt en azen op de restjes. De wind is gaan liggen maar donkere wolken drijven over en maken het zien van de zonsopgang onmogelijk. Het is niet erg. Dit is een mooi en vredig tafereel. Een schilderij bijna.
Hardgekookte eieren met toast en jam, dat is het ontbijt. Net op het moment dat ik me afvraag of het nog zin heeft om achter zo'n groene struik of cactus de grote boodschap te gaan doen, begint het te regenen en moeten we gaan. In gestrekte draf, met begeleider achterop, rijden we terug richting de jeep die ons moet oppikken. Het ontbijt dreigt er even van boven en van onder uit te komen, maar we wennen snel aan dit uitermate hobbelige ritje. Het regent niet meer, maar het is kouder dan vanochtend half zeven en de wind is terug.
Weer in Jaisalmer, na een douche en een siesta van twee uur, spreekt iedereen van de plotselinge verandering van het weer. In de German Bakery wachten we anderhalf uur op stroom voor een internetverbinding. Als we 's avonds het Italiaanse restaurant uitlopen zijn onze schoenen die we buiten moesten laten staan nat van de regen en zien we een enorme knal die veel weg heeft van een explosie. Opnieuw is alle elektriciteit uitgevallen. Een enorme hoosbui barst los boven woestijnstad Jaisalmer. 9 maart 2006, het zou nu makkelijk 35 graden kunnen zijn. Ze zeggen hier dat het geluk brengt, zo'n regenbui. Dat helpen wij onze inmiddels dierbare Indiase vrienden dan maar hopen. (BE)
P.S.1 Foto's volgen zodra er weer ergens stroom is...
P.2.2 Het is nog mogelijk om aan de quiz deel te nemen! Jazeker mensen, wat een prijzen, wat een prijzen! Uitslag volgt eind maart.
Maar dat wisten we vanochtend om tien uur nog niet. Alhoewel, de zandstorm doet het ergste vermoeden. Maar waarom denken aan 'het ergste' als we op onze kamelen door de Thar Desert, niet ver van de Pakistaanse grens, eh, lopen, of is het galoperen? Hoe dan ook, het gevoel is behalve speciaal ook heerlijk. Mijn kameel heet mister Lalu, zeven jaar en een uitermate zelfstandig baasje. De begeleider, Daniel (een vrouw, twee kindjes, drie kamelen), geeft mij de teugels maar veel te sturen valt er niet. Mr. Lalu loopt parmantig voorop en leidt het peloton van een kameel of tien. Loes zit op Michael, niet alleen de grootste maar ook de sloomste van het stel, en meestal achterin te vinden. Hij is vijf jaar en moet nog veel leren.
We stoppen om twaalf uur voor een lange siesta... en lunch. Gefrituurde groenten, gekookte groenten en chapati. Het houden van de middagslaap lukt ons minder goed dan, bijvoorbeeld, die twee niet onaantrekkelijke meiden uit Uruguay. Na drie uur rusten bezoeken we nog een dorp, Mulpesokedani, waar de huizen zijn gebouwd met zand en koeienstront. Veel lieve kindjes hier, met luizen in hun haar en vliegen in hun ogen. Zielig en mooi tegelijk. Loes besluit ons fruitpakketje aan de moeder van een huilende baby te schenken. Haar dankbare lach maakt onze dag in elk geval goed.
Aan het einde van de middag bereiken we de zandduinen. Het waait, nog steeds, en de ontelbare mestkevers, zo vreest het hele gezelschap, zullen onze nachtrust ernstig gaan verstoren. Donkere wolken drijven over. In de verte zien we bliksemflitsen. Of het gaat regenen, vragen we bezorgd aan de 'cameldrivers'. "Ah, maybe, maybe not." En bedankt. Daar moeten we het dan maar mee doen. Tussen de kamelenstront en mestkevers, bij een gezellig kampvuur, wordt het diner geserveerd. Op borden, afgewassen met zand en troebel water, lonken aardappelen, rijst en chapati. We krijgen er gratis dikke druppels bij.
Regen!? In de woestijn? Het komt misschien een paar keer per jaar voor, meestal alleen in juni. De kamelendrijvers vertonen geen enkel spoor van paniek. Toch worden in het schemerdonker de kamelen weer opgezadeld met dekens, water, kussens en voedsel. Ik sla een deken om me heen, heb weinig zin om drijfnat te gaan slapen. Maar als we in het donker koers zetten naar Mulpesokedani stopt het met regenen en kunnen we genieten van deze onverwachte, door bliksem verlichte 'nightsafari'. Best luxe om te kunnen overnachten in het grote klaslokaal van deze bakstenen school. "Double bed?" vraagt een kamelendrijver? Ja graag, en in no-time liggen er twee matrassen, nog geen centimeter dik, op de met vogelstront besmeurde vloer. Dekentje erbij, prima. Om tien uur ligt iedereen te slapen. Het licht hoeft niet uit, want dat is er simpelweg niet.
De nacht verloopt onrustig. Tenminste voor mij. Loes zei welterusten en was weg. Fijn... De wind heeft vrij spel rondom de school. De deurtjes van de ramen klapperen, een duif fladdert rond in de donkerste 'kamer' waarin ik ooit heb geslapen. Af en toe schijnt er een zaklamp van iemand die moet plassen. Nadat ik Loes heb verlost van rare, ondefinieerbare beestjes in haar bed en shirt, stap ik uit 'bed'. Wakker worden in de woestijn. Wat een geweldige ervaring! Een vreemd soort licht verwelkomt mij. Een kamelendrijver die buiten heeft geslapen is net ontwaakt, zijn kompanen stoken een vuurtje voor het ontbijt. Ik ben de enige toerist die zo vroeg, half zeven, wakker is. Heerlijk.
De kamelen liggen in het zand te herkauwen. Wilde honden lopen onrustig rond, ze weten dat hier straks gegeten wordt en azen op de restjes. De wind is gaan liggen maar donkere wolken drijven over en maken het zien van de zonsopgang onmogelijk. Het is niet erg. Dit is een mooi en vredig tafereel. Een schilderij bijna.
Hardgekookte eieren met toast en jam, dat is het ontbijt. Net op het moment dat ik me afvraag of het nog zin heeft om achter zo'n groene struik of cactus de grote boodschap te gaan doen, begint het te regenen en moeten we gaan. In gestrekte draf, met begeleider achterop, rijden we terug richting de jeep die ons moet oppikken. Het ontbijt dreigt er even van boven en van onder uit te komen, maar we wennen snel aan dit uitermate hobbelige ritje. Het regent niet meer, maar het is kouder dan vanochtend half zeven en de wind is terug.
Weer in Jaisalmer, na een douche en een siesta van twee uur, spreekt iedereen van de plotselinge verandering van het weer. In de German Bakery wachten we anderhalf uur op stroom voor een internetverbinding. Als we 's avonds het Italiaanse restaurant uitlopen zijn onze schoenen die we buiten moesten laten staan nat van de regen en zien we een enorme knal die veel weg heeft van een explosie. Opnieuw is alle elektriciteit uitgevallen. Een enorme hoosbui barst los boven woestijnstad Jaisalmer. 9 maart 2006, het zou nu makkelijk 35 graden kunnen zijn. Ze zeggen hier dat het geluk brengt, zo'n regenbui. Dat helpen wij onze inmiddels dierbare Indiase vrienden dan maar hopen. (BE)
P.S.1 Foto's volgen zodra er weer ergens stroom is...
P.2.2 Het is nog mogelijk om aan de quiz deel te nemen! Jazeker mensen, wat een prijzen, wat een prijzen! Uitslag volgt eind maart.
-
10 Maart 2006 - 10:05
Floor:
Fantastisch, zo'n belevenis... op het moment zelf soms iets minder pretiig, maar dit zijn achteraf natuurlijk de beste verhalen (denk aan Tims jungle-tocht...)!
Hopelijk brengt die regenbui jullie inderdaad geluk!
Liefs, Floor -
10 Maart 2006 - 10:29
Thea:
Gaaaaaf zo'n tocht mee te mogen maken, lijkt me geweldig, beetje jaloers mam -
14 Maart 2006 - 14:14
Ton:
Branko, is dat casual- halsdoekje een luizenbandje? -
14 Maart 2006 - 18:20
Gerrie,Frank,Imke,Elke:
Loes en Branko
Wij volgen jullie reis bijna weekelijks......
FANTASTICH z'n trip, en
zeker jullie verslagen.
Veel liefs uit Boxmeer -
15 Maart 2006 - 09:20
Gerda,toon,ton:
Hoi Loes en Branko. Mooie fotos en geweldig avontuur! Loes hopelijk ben je weer opgeknapt. Geiet nog van jullie vakantie .Groetjes uit Boekel -
16 Maart 2006 - 20:10
Jan En Mia Van Hout:
wat moet dat voor jullie een geweldige ervaring zijn, geniet er nu maar heel veel van.het blijven zeker mooie herineringen voor de rest van je leven -
18 Maart 2006 - 13:28
Miel, Janne En Janneke:
Alles wat jullie meemaken is zo bijzonder. En echt ik weet het zeker, jullie moeten echt een boek schrijven. Heerlijk om te lezen. (bijv. vanaf het strand in Zoutelande)
Liefs Miel, Janne en Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
