VERGRENDELEN!

MAASTRICHT, 4 DEC. Van vrienden, ja, daar mag je het wel een beetje van verwachten. Dat de familie zo meeleeft, ach, dat is bijna vanzelfsprekend. Dat hebben we ooit zo met elkaar afgesproken in het grote ‘wij zijn familie, dus doen we lief tegen elkaar’ regeltjesboek. En dat collega’s nog oneindig veel aardiger blijken te zijn dan in mijn stoutste dromen gedroomd… Allemaal geweldig, echt waar.

Maar dat een wildvreemde apothekersassistente ons nu ook een mooie vakantie wenst, goh, dat had ik niet gedacht. Ze mag eigenlijk geen (lege) spuitjes meegeven, maar ze snapt best dat je in een smerig en krakkemikkig ziekenhuis in de rimboe van Thailand of India niet zit te wachten op een arts (nou ja, dat hoop je dan maar…) zonder handschoenen die met een grote glimlach een spuit, die zojuist nog de kont van een andere patiënt heeft beroerd, in welk lichaamsdeel dan ook zet. Dan kun je hem maar beter een eigen, steriel alternatief aanbieden.

Dus geeft ze ons met haar liefste glimlach vier spuiten mee. “Gratis, service van het huis.” Ze doet er ook nog twee lege flesjes bij. Voor desinfecterende handzeep of iets anders, kijk maar. Mijn hart jubelt. De mens is goed! Nu weet ik het zeker. Even daarvoor had de mevrouw van de drogist ons immers óók al veel plezier gewenst. “Geniet ervan hè”, riep ze nog, terwijl wij – stomverbaasd over zoveel hartelijkheid – bijna een fietsenrek omver schopten.

En dan te bedenken dat we over vijf dagen naar een gebied vertrekken waar de bevolking – zo zeggen de mensen die het kunnen weten omdat ze er geweest zijn – nóg aardiger zijn. Ik heb daarom nog maar vier extra cijferslotjes gekocht om onze rugzakken te vergrendelen… (BE)