BLAUW TEGEN ROZE

VIENTIANE, 2 JAN. In de verte klinkt een snerpend fluitje. He! Ik steek de weg over, ontwijkt handig - al zeg ik het zelf - een paar snelheidsduivels op scooters (waar zijn hier de flitscamera's?) en ga rechtsaf, een zandpad in. Voor me ligt het Stade National van Vientiane. Naast de poort probeert een man op de barbecue zijn satestokjes warm te krijgen, dat lukt aardig want de vlammen slaan uit het vlees... De bewaker is op een stoel in slaap gevallen.

Op het binnenplein staat een Abe Lenstra-achtig standbeeld in een fontein. Ik krijg bijna een jeu de boulesbal van een paar kilo tegen mijn hoofd, omdat twee mannen achter een struik fanatiek bezig zijn en daarbij vanalles raken behalve de but.

Maar op het verdorde veld, onder een felle maar langzaam zakkende middagzon, wordt gevoetbald! Blauw tegen roze. Een dikbuikige speler van de blauwen benut een penalty. Het gejuich klinkt hol in het met dertig toeschouwers gevulde krakkemikkige stadionnetje. Bij het roze team speelt nummer 99 samen met 55 op het middenveld, nummer 77 zit lachend op de reservebank. Amateurpotje, dunkt me zo. Al heb ik net wel een busje van de Lao Football Federation op het plein zien staan. Niemand kan me vertellen wie hier tegen wie speelt. Er zal dus ook wel niemand zijn die me kan uitleggen waarom er elf mannen in roze shirts ronddraven... Het schijnt te gaan om een wedstrijd tussen een Thais team en een ploeg uit Laos.

Voetbal in Laos. Moet plots denken aan die prachtige documentaire die Johan Kramer maakte in 2002: The Other Final. Over een bijzondere wedstrijd tussen de nummer 202 en 203 van de toenmalige FIFA-wereldranglijst, Bhutan en het eiland Monserrat. Tijdens het wereldkampioenschap voetbal in Japan en Zuid-Korea troffen de twee 'slechtste' landen ter wereld elkaar in een omgeving en entourage die misschien nog wel mooier was dan een kolkend stadion op een prestigieus toernooi.

Dit is anders, natuurlijk. Maar toch. Voetbal in Laos, een land met nog geen 6 miljoen inwoners. Al dertig jaar communistisch bovendien. Volgens de meest recente wereldranglijst kunnen ze in 169 landen beter voetballen dan hier. Laos is net ietsje sterker dan de Britse Maagdeneilanden en de Dominicaanse Republiek. Hun laatse wedstrijd was Vietnam-uit, altijd lastig. Dat bleek ook, op 15 december 2005: 3-0 verlies.

Ach, wat maakt het uit? Voetbal in de kantlijn van het bestaan, zoals hier in het nationale stadion, te Vientiane. Dat door geld en vips bedorven spel kennen ze alleen via de televisie. Gelukkig maar. Als ik wegloop, slaapt de bewaker niet alleen, hij snurkt als een bezetene en in mijn gedachten klinkt de melodie van 'Koning Voetbal'. (BE)