VERSCHRIKKELIJK!

BANGKOK, 10 DEC. Bangkok, tsjezus, het is hier verschrikkelijk! Het is verschrikkelijk warm, 32 graden. Het lawaai is verschrikkelijk en de smog die de stad als een warme, klamme deken bedekt is, nou ja, nog erger. Maar wat is onze taxichauffeur, mister Horn (dit is fonetisch waarschijnlijk juist, maar het kan ook Wong, Hoan of Hon zijn), een verschrikkelijk grappige man.

Voor een euro of zes (hij zette in op het dubbele maar gaat uiteindelijk schaterlachend akkoord met ons bod: "you funny man" ) is hij bereid ons van vliegveld naar hotel te vervoeren. Hij waarschuwt vast voor een 'verschrikkelijke' rit van veertig minuten. Wij, duffe konijnen na een reistijd van ongeveer 32 uur, vinden alles goed.

Mr. Horn vindt ons een opmerkelijk koppel. Zo'n bruine jongen met een lief, klein blond meisje, dat valt nogal op. Dat hadden we vrijdag, tijdens de stop-over in Amman, ook al gemerkt. "Where are you from?", vroeg Saleh Obaidat, de verkoper achter de toonbank van World News Cafe en rekende vervolgens acht dollar voor een klein flesje jus d'orange en een liter water. Even verderop bij een stand van Pizza Hut stelde eerst Mohammed (uit Jeruzalem, sinds 1982 woont hij in Amman), daarna Ali uit Amman en weer een Mohammed (hij is Egyptenaar en probeert het wereldrecord 'ferme handdrukken geven' te verbeteren) diezelfde vraag.

En nu mister Horn weer. "Where are you from?" In de achteruitkijkspiegel eisen zijn pretoogjes een antwoord. Ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom, maar in Indonesie ben geboren. Geadopteerd, probeer ik. "Ah, adopted. But you are not from Holland?" Mr. Horn is duidelijk de kluts kwijt. Dat kan komen doordat zijn airco het heeft begeven en de temperatuur in zijn geel-groene taxi rap oploopt tot sauna-achtige waarden.

"You, also adopted?" Hij richt zich tot Loes. Ja, uit Nieuw Zeeland, grappen wij. "Ah, kiwi! You kiwi!" Mr. Horn slalomt van links naar rechts op de zesbaansweg van vliegveld Don Muang naar het stadscentrum. Veertig minuten wordt een uur. Wij laten het zo. Te moe. Ook mr. Horn ("ik werk zeven dagen per week, 360 dagen per jaar, 12 uur per dag. No money, no honey" ) valt stil.

We checken snel in, kleden ons om en gaan op zoek naar eten. In Lumphini Park wordt gejogd in de duisternis, verliefde koppeltjes zitten aan het water en een verdwaalde fietser rijdt bijna een hond omver. Deze stad leeft! Wij eten (inderdaad, erg goedkoop) bij een trendy noodles-tentje aan Th Silom. Op de twaalfde verdieping van hotel Mandarin komen we eindelijk tot rust, maar achter het raam houdt het geroezemoes van het verschrikkelijk fascinerende Bangkok nooit op. (BE/LO)